هلن که در روزگاران قدیم، بیش از 100 سال گذشته، متولد شده بود، و علیرغم نقص­های جسمی­اش یاد گرفت تا حرف بزند، بخواند و بنویسد. اگر چه این امور به نظر دستاوردهای بزرگی برای یک انسان به شمار نمی­رود، اما برای هلن کلر که هم ناشنوا و هم نابینا بود، این امر اتفاقی مهم است.

تصور کنید که گوش­های شما با پنبه بسته شده­اند. در نتیجه، حتی اگر کسی فریاد بزند شما نمی­توانید چیزی بشنوید. حال در نظر بگیرید، که یک چشم بند نیز، دید چشم­های شما را گرفته است. بنابراین شما چیزی را هم نمی­توانید ببینید. در این وضعیت، دنیای شما ساکت و تیره است. این وضعیت همان دنیای هلن کلر بود.

در روزگاری که هلن کلر بزرگ می شد، افراد ناشنوای کمی یاد می‌گرفتند که چطور سخن بگویند. مدارس محدودی برای افراد ناشنوا و نابینا بود. مردم نابینای انگشت شماری می­دانستند که چطور بخوانند و بنویسند. با این حال، هلن کلر نه تنها خواندن و نوشتن را انجام می­داد، بلکه کارهای بیشتری را نیز بلد بود. او علاوه بر نگارش چندین کتاب پرفروش، سخنرانی­هایی را نیز در سرتاسر دنیا انجام داده است. هلن کلر نشان داد که نقص­هایش نمی­تواند او را متوقف کند. به علاوه، او به مردم دیگری که همانند او نمی­توانستند چیزی را بشنوند یا ببینند، امیدواری می­داد.